Een miskraam of abortus is niet te onderschatten…
Een miskraam is op zich al heel zwaar. Soms voel je het aankomen, soms niet…Als je het één keer hebt meegemaakt zul je continu op je hoede blijven. Het kan wel eens een obsessie worden bij manier van spreken. Je let op alle signalen die je lichaam al dan niet doorgeeft. “Gisteren was ik nog misselijk, vandaag niet meer, zou dit een teken zijn dat het weeral verkeerd aan het lopen is…”. Daar kan ik uiteraard niet op antwoorden, maar meestal vind ik wel de juiste woorden om mama’s gerust te stellen want ze kunnen daar nu toch niets aan veranderen…
Wat ik als Doula wel kan doen op zo’n moment, is hen al mijn kracht en moed geven om door te bijten en het nooit op te geven!
Maar wat als een mama in blijde verwachting is, dat alles perfect verloopt tot ze de uitslag van de NIPT test krijgt en dat haar hele wereld in elkaar dreigt te storten of net andersom, als de mama heel ernstig ziek blijkt te zijn, zoals het bij mij het geval was en dat ze een onmogelijke beslissing moet nemen. “Ga ik die zwangerschap afbreken of niet”…Abortus.
Een woord die mij nog steeds koude rillingen geeft, tranen die ik weer voel opkomen als ik erover schrijf. Een ervaring die ik spijtig genoeg heb moeten meemaken. Dan heb je nog 6 dagen bedenktijd, dit is de wet. Dit terwijl je weet dat je geen andere keuze hebt, maar toch blijf je als mama voortdurend twijfelen. Een kwelling, dat vond ik da nog het ergste van al. Wachten. Ondertussen kotste ik mezelf verloren door die zwangerschapsmisselijkheid. Die dagen en nachten bleken jaren te duren. Kerstdag en Nieuwjaar, vooral als het sneeuwt, brengt me weer in die donkere periode…Al die beelden komen dan terug, maar ook liedjes “All i want for Christmas is you” of de ringtone van mijn BlackBerry “Marry you”, beroemde tv programma’s zoals “So you think you can dance”…
De dag van de ingreep werd ik om kwart na 7 in het ziekenhuis verwacht. Ik had uiteraard geen oog dichtgedaan en was fysiek en emotioneel op. Het was pikkedonker buiten en muisstil in de gangen. Mijn echtgenoot was al bezig met het invullen van alle gegevens die ze van mij “ de moeder” nodig hadden. Toen brak het moment dat ik recht moest staan en die papieren moest ondertekenen…Ik ben heel sterk, maar nu, terwijl ik aan het schrijven ben, breekt mijn hart letterlijk in twee. Wat me wel opviel en dit zal ik nooit vergeten, is dat die medisch secretaresse, een ketting droeg met 2 Hebreeuwse letters op. “חי” uitgesproken als CHAÏ. Het woord betekent LEVEN. Dit bracht me dan helemaal in de war. “Wat wou dit nu juist zeggen?!”…Ik ben Joods, nooit echt gelovig geweest, maar hoe groot was de kans dat die dame, juist die dag, die ketting zou dragen. Wat moest ik doen? Moest ik dan mijn kindje laten leven, was dit een teken dat ik de verkeerde beslissing had genomen?! Ik wist het allemaal niet meer en ben gewoon in elkaar gestort. Een paar uur later was ik dan uiteindelijk thuis, helemaal verzwakt en uitgedroogd. Mijn twee dochters van 7 en 9 die er gelukkig niets van hebben opgemerkt stonden op mij in mijn bed te wachten en hebben me nog eens een dikke knuffel gegeven om me warm te houden, ik stond namelijk te bibberen. Dit is een vaak voorkomende lichamelijke reactie die je na een abortus, curettage of trauma kunt ervaren. WAAROM is het woord die continu in mijn hoofd spookte. Waarom ik, waarom mijn kind…
Dit maak je allemaal mee als je een kindje moet loslaten, dat het een miskraam of een abortus is, maakt niet zoveel uit. Het enige verschil tussen een miskraam en een abortus is dat je daar niet voor gekozen hebt in tegenstelling tot een abortus. Het wordt dan beschouwd als een bewuste “keuze” waardoor je naaste omgeving daar soms nog minder begrip voor tonen. En dan krijg je te horen “Maar Alexandra, je was toen nog maar net zwanger, het was maar een vruchtje, je had ook geen andere keuze, let it go!”
Wel, beleef het zelf maar eerst en kom dan nog eens terug om mij een levensles te geven.
Woede, machteloosheid, pijn, verdriet, jaloezie, jawel jullie lezen het heel goed! Ik was jaloers op elke zwangere vrouw die ik tegenkwam, ook al kende ik die niet, maakte niet uit. Waarom ik en zij niet. Nu weet ik ondertussen dat je op zo’n moment niet logisch kunt redeneren, dat die zwangere vrouw misschien ook wel eens iets vreselijks heeft moeten meemaken in haar verleden. Ik was toen nog maar 32. In een paar maanden tijd was ik mijn kindje kwijt, een halve borst kwijt, mijn vrouwelijkheid, mijn lichaam, mijn zelfvertrouwen, mijn onschuld, mijn glimlach, mijn levenslust…Alles was weg.
Een abortus weegt heel zwaar, meestal ook voor de rest van je leven. Ook al weet je dat je “waarschijnlijk” de juiste beslissing hebt genomen, ervaar je nog steeds diezelfde pijn en vooral schuldgevoelens! Het vreet je letterlijk op. Begrip krijg je ook maar zelden mits je er “zelf voor gekozen hebt”. Vergeet niet dat iedereen het ook anders beleeft, dat je NOOIT jouw eigen pijn en verhaal met iemand anders kan vergelijken. Probeer het nooit goed te praten. Luister en wees geduldig met haar, want dit is hetgeen ze nog een hele lange tijd nodig zal hebben. Ook al is ze terug in “blijde verwachting”, is ze nog steeds in rouw.